Διαδικτυακά μαθήματα στο 3ο Γυμνάσιο Βόλου

Μέσα στην πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε, οι καθηγητές και οι μαθητές του 3^ου Γυμνασίου αντέδρασαν και αντιδρούν με έναν πολύ εντυπωσιακό τρόπο. Από τις πρώτες μέρες ανασυγκροτήθηκαν και ρίχτηκαν στη μάχη της εκπαίδευσης με όλες τις αντιξοότητες (τεχνικές, ψυχολογικές, προσωπικές, απειρίας). Συγκρότησαν διαδικτυακές τάξεις όχι στην τυπική τους διάσταση (αίθουσες, θρανία και απουσιολόγια), αλλά στην πραγματική, την ουσιαστική τους διάσταση, την παιδαγωγική και διδακτική σχέση.

Μέσα σ’ αυτά τα διαδικτυακά μαθήματα, βρίσκει κανείς, αν περιηγηθεί λίγο, έναν ολόκληρο θησαυρό, κρυμμένο μέσα στις λέξεις, που καταδεικνύουν πόσο μας έλειψε η επαφή με τα παιδιά μας , τους μαθητές μας. Μια συνάδελφος μιλάει για τα «μικρούλια» της, συμπυκνώνοντας μέσα σε μια λέξη μια ολόκληρη παιδαγωγική σχέση, μια παιδαγωγική κουλτούρα. Τα «μικρούλια». Κάθε περιήγηση, κάθε ψηφιακή βόλτα σε αυτές τις διαδικτυακές τάξεις είναι μια ανάσα ελπίδας και αισιοδοξίας. Δεν είναι όλα τέλεια, αλλά η επαφή με τους μαθητές μας, σταδιακά βελτιώνεται, χάρη στην υπερπροσπάθεια των καθηγητών, των μαθητών και των γονέων τους.

Μέσα στις τάξεις αυτές, βρίσκει κανείς μια απίστευτη παραγωγή ιδεών για εκπαιδευτικό υλικό και δραστηριότητες, εναλλακτικές λύσεις και πρωτότυπες ιδέες. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι καθηγητές του σχολείου μας, βρήκανε τρόπους και τόπους κάνοντας άλματα για να υπερπηδήσουν εμπόδια. Οι γονείς δηλαδή σε αυτή την πρακτική αποτελούν πια μέρος του μαθησιακού περιβάλλοντος και το περίφημο διδακτικό «τρίγωνο» μαθητής-δάσκαλος-γνώση γίνεται «τετράπλευρο» μαθητής – δάσκαλος – γονείς – γνώση. Ασφαλώς δεν είναι η καλύτερη λύση, αλλά η εναλλακτική λύση, το «τίποτε» δηλαδή, είναι πολύ χειρότερο. Ένας καθηγητής που επικοινωνεί με τα «μικρούλια» του μπορεί πολύ καλά να περάσει όλη του την αγάπη και την τρυφερότητα μέσα από ένα γραπτό κείμενο και στα μάτια των μαθητών του το χαρτί από το σχολείο, δεν είναι μόνο εκφωνήσεις ασκήσεων αλλά και μια γέφυρα που τους συνδέει με το σχολείο και τον «κύριο» ή την «κυρία». Τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει το «διά ζώσης μάθημα», την απευθείας επαφή καθηγητή και μαθητή. Όσο περνάνε όμως οι μέρες, γιατί ο χρόνος είναι πυκνός και οι μέρες μετράνε πολλαπλά, οι καθηγητές και οι μαθητές μας εξοικειώνονται με τα νέα περιβάλλοντα και έχουμε πια την πεποίθηση ότι όταν τελειώσει αυτή η κρίση, θα είναι ακόμη πιο ενδυναμωμένοι, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και με μια σπάνια τεχνογνωσία.

Παιδιά θα συνεχίσουμε με αυτούς τους τρόπους για όσο χρειαστεί, να ξέρετε ότι μας λείπετε πολύ και ότι σας αγαπάμε.